اینقدر نقشی که گل کرد از نهان و فاش ما

صرف رنگی داشت بیرون صدف نقاش ما

جمع دار از امتحان جیب عریانی دلت

دست ما خالی ترست ازکیسهٔ قلا ش ما

زبن سلیمانی که دارد دستگاه اعتبار

بر هوا یکسرنفس می گسترد فراش ما

گرد عبرت در مزار یأس می باشدکفن

چشم پوشیدن مگر از ما برد نباش ما

محو دیداریم اما از ادب غافل نه ایم

شرم نو رست آنچه دارد دیدة خفاش ما

زندگی موضوع اضدادست صلح اینجاکجاست

با نفس باقیست تا قطع نفس پرخاش ما

ازجبین تا نقش پا بستیم آیین عرق

این چراغان کرد آخر غفلت عیاش ما

بیدل این دیگ خیال ازخام جوشیهاپرست

ششجهت آتش زنی تاپخته گردد آش ما